Onze Marijke Verhaak 

(Een stukje van het oude NET-groep bestuur)

Marijke is vrijdag 14 maart overleden. Zij was een van de oprichters van de NET-groep en dankzij haar inzet, strijdbaarheid en geld konden we in 2009 starten met de steun en voorlichting aan NET- en NEC- patiënten, en in 2010 het eerste boek over NETkanker uitgeven. Haar echtgenoot en grote liefde Jan Zuidema die jaren eerder overleed aan een laat ontdekte NET, was haar drijfkracht om zich in te zetten voor NET/NEC-patiënten en hun naasten. Bij elke nieuwe medische ontdekking of behandeling voor NET filosofeerde Marijke of haar Jan daarvan zou hebben geprofiteerd. Want zoals voor velen in die tijd, was er geen uitzicht op behandeling. Daar kwam haar energie uit voort, ze wilde anderen het lot van Jan besparen.

Nadat ik eind 2008 met mijn specialist plannen maakte om voorlichtingsmateriaal te schrijven voor mensen met neuro-endocriene kanker, was Marijke dan ook direct te porren om mee te werken aan het eerste voorlichtingsboekje: ‘Ook mannen hebben opvliegers’. Daarin staat het door haar geschreven verhaal over de laat ontdekte neuro-endocriene tumor bij Jan (link onder dit stuk). Omdat de SPKS, NFK en KWF geen geld voor de publicatie van het boek wilden uitgeven, wekte dat zoveel woede bij Marijke, dat zij het boekje grotendeels financierde evenals de patiëntenbijeenkomst waar professor dr. Borst van het Antoni van Leeuwenhoek het eerste boekje van haar in ontvangst nam. 

Ze straalde, want eindelijk kon ze haar voornemen voor betere NETkanker-zorg verzilveren. 

Marijke begreep niet waarom de NET-groep zoveel weerstand op haar pad tegenkwam. We deden tenslotte wat broodnodig was voor patiënten en naasten en we werkten ons een slag in de rondte om de achterstand in voorlichting en het streven naar nieuwe behandelingen waar te maken. We waren allemaal vrijwilliger en betrokken doordat we zelf geveld waren door NET of familieleden die het overkwam. Toch gaven we niet op en vaak belden we elkaar met een soort van inleiding: ‘we moeten de zaak weer eens opschudden’. Uiteindelijk volgde er dan weer een activiteit, film of folder. Maar we gingen ook samen langs bij fondsen, specialisten of instanties die ons inziens hun bestaansdoel vergaten. Marijke presenteerde dan graag ons voorstel, vriendelijk maar niet te vermurwen. Als het dan niet liep zoals het volgens haar zou moeten, dan werd het breekijzer ingezet: ‘zo niet dan toch’. Uiteindelijk gebeurde er wat zij het wenste, met of zonder medewerking van externen.

Alles wat we bedachten kwam er; van folders, website, bijeenkomsten, films, medisch onderzoek en meer. En we deden het op onze manier ’niet lullen maar poetsen’. Ondertussen hadden we lol. Humor hield ons gaande en dreef ons voort én het vieren van succes, daar kon je ook altijd voor komen bij Marijke. 

We woonden vlak bij elkaar in Amsterdam en dronken vaak samen koffie of we gingen uit eten. Dat was altijd gezellig met een beetje sparren over het beleid van de NET-groep of voor een aai over de bol. Marijke verstond de kunst om me met weinig woorden weer op te peppen en samen te lachen over tegenslagen. We waren recht voor z’n raap en dat bond, want eerlijkheid stond hoog in ons vaandel. We konden elkaar kritisch bevragen maar nooit stond de relatie op het spel. Elke bijeenkomst werd er weer getoast op de volgende, Marijke steevast met een wit wijntje.

Ik kan me nog goed herinneren dat Marijke me belde, ‘kun je even langskomen in het gesticht’. Afijn, ze bleek met een gebroken voet in een verpleeghuis bij mij om de hoek te zitten omdat haar eigen huis geen optie was vanwege de steile trappen waar ze vanaf was gevallen. Elke dag ging ik even langs of zette haar in de rolstoel om samen bitterballen te eten of te winkelen. Toen ze weer naar huis mocht, hield iedereen z’n hart vast. Maar Marijke wilde terug naar haar eigen huis, want samen met Jan had ze dat tot haar ‘paleis’ gemaakt en in elke verfstreek en beslissing om het historisch pand te behouden zaten herinneringen. Later ging het niet meer, de onstabiliteit en het ouder worden maakte dat haar geliefde huis een vijand werd om overeind te blijven. 

Omringd met de liefde en zorg van de familie van Jan en haar eigen familie verhuisde ze naar Baarn. Daar heb ik haar nog een aantal keren opgezocht maar uiteindelijk scheidde onze wegen. Ik verhuisde naar Griekenland en we waren als NET-groep bestuur bezig met het overdragen van alle zaken aan de nieuwe patiëntenorganisatie NETNEC. 

Ons boek was uit, alles wat wij konden doen hadden we gedaan. Het was een prachtig avontuur, met plezier, ups en downs, en vooral veel succes. Dankzij Marijke hebben we alle wilde plannen kunnen realiseren en is onze gezamenlijke droom gerealiseerd: patiënten met NET en NEC werden eindelijk gezien. 

Lieve, dappere Marijke, dank voor alles en rust zacht in de nabijheid van jouw Jan.

Namens het oude NET-groep bestuur,

Ria Westgeest, Jan B. Warmerdam, Carmen M. Kleinegris

Zaterdag 22 maart as. is de begrafenis in Amsterdam 

Link naar het verhaal dat Marijke verhaak schreef over haar echtgenoot, Jan Zuidema

https://www.net-kanker.nl/verhalen/zuidema.html